Перевод: со всех языков на все языки

со всех языков на все языки

Pandione nata

  • 1 degenero

    degenero, āre, āvi, ātum [st2]1 - intr. - dégénérer, s'abâtardir. [st2]2 - tr. - faire dégénérer, abâtardir; altérer, affaiblir. [st2]3 [-] flétrir, souiller, déshonorer.    - Pandione nata, degeneras! Ov. M. 6.635: fille de Pandion, tu avilis ta race!    - ab aliquo degenerare: dégénérer par rapport à qqn.    - ab aliquo nihil degenerare: ne dégénérer en rien de qqn, être digne de qqn.    - alicui degenerare (chez les poètes): dégénérer par rapport à qqn, être un rejeton dégénéré de qqn.    - ad theatrales artes degenerare, Tac. A. 14, 21: s'abaisser aux arts de la scène.    - famam degenerare, Stat. Th. 4, 149: ruiner (flétrir) sa réputation.    - in rem degenerare: dégénérer en une chose.    - hordeum in avenam degenerat, Plin. 18, 17, 44, § 149: l'orge dégénère en avoine.
    * * *
    degenero, āre, āvi, ātum [st2]1 - intr. - dégénérer, s'abâtardir. [st2]2 - tr. - faire dégénérer, abâtardir; altérer, affaiblir. [st2]3 [-] flétrir, souiller, déshonorer.    - Pandione nata, degeneras! Ov. M. 6.635: fille de Pandion, tu avilis ta race!    - ab aliquo degenerare: dégénérer par rapport à qqn.    - ab aliquo nihil degenerare: ne dégénérer en rien de qqn, être digne de qqn.    - alicui degenerare (chez les poètes): dégénérer par rapport à qqn, être un rejeton dégénéré de qqn.    - ad theatrales artes degenerare, Tac. A. 14, 21: s'abaisser aux arts de la scène.    - famam degenerare, Stat. Th. 4, 149: ruiner (flétrir) sa réputation.    - in rem degenerare: dégénérer en une chose.    - hordeum in avenam degenerat, Plin. 18, 17, 44, § 149: l'orge dégénère en avoine.
    * * *
        Degenero, degeneras, penul. corr. degenerare. Cic. Forligner, Ne suyvre point les bonnes meurs de ses parents, Degenerer, S'abbastardir.
    \
        Degenerare a perenni contestataque virtute maiorum. Cic. Ne la suyvre plus.
    \
        Degenerare a secta, aut doctore aliquo. Cic. Ne suyvre plus sa doctrine.
    \
        Degenerare in feritatem. Plin. Devenir sauvage.
    \
        Degenerant poma. Virgil. S'abbastardissent, Empirent, et ne retiennent point la saveur et bonté de leur premiere tige.

    Dictionarium latinogallicum > degenero

  • 2 Pandion

    Pandīōn, onis m.
    Пандион, миф. царь Афин, сын Эрихтония, отец Эрехтея, Бута, Прокны и Филомелы
    Pandione nata OПрокна и Филомела

    Латинско-русский словарь > Pandion

  • 3 degenero

    dē-genero, āvi, ātum, āre (degener), I) v. intr.aus der Art schlagen, abarten, ausarten, 1) eig.: a) v. Pers.: Macedones, qui Alexandriam in Aegypto, qui Seleuciam ac Babyloniam, quique alias sparsas per orbem terrarum colonias habent, in Syros Parthos Aegyptios degenerarunt, Liv. 38, 17, 11. – b) v. Lebl.: poma degenerant sucos oblita priores, Verg.: frugum semina mutato solo degenerant, Flor.: sata quaedam caelo terrāque degenerant, Quint.: semina vidi lecta diu et multo spectata labore degenerare, Verg.: quamvis celerius locis umidis, tamen etiam siccis frumenta degenerant, nisi etc., Col.: plerumque degenerat surculus, si etc., Col. – m. ab u. Abl., comperimus eum malleolum, qui quattuor uvas tulerit, deputatum et in terram depositum a fecunditate materna sic degenerare, ut etc., Col. – m. in u. Akk., degenerat hordeum in avenam, Plin.: costae sex inferiores... in exteriorem partem recurvatae paulatim in cartilaginem degenerant, gehen in Knorpel über, Cels.

    2) übtr., moralisch oder geistig ausarten, entarten, entartet sein, sich entartet zeigen, sich seiner Abkunft unwürdig zeigen, seine (edle) Abkunft entwürdigen, a) von leb. Wesen: consuetudo eum et disciplina degenerare non sinit, Cic.: Pandione nata, degeneras! Ov.: praecipua Marcomannorum gloria viresque; nec Naristi Quadive degenerant, Tac.: horum (Aristotelis et Theophrasti) posteri... ita degenerant, ut ipsi ex se nati videantur, Cic.: nihil degenerasse (v. einem Volke), Cic. – m. ab u. Abl., a familia imperiosissima et superbissima, Liv.: a gravitate paterna, Cic.: ab hac perenni contestataque virtute maiorum, Cic.: ab antiqua libertate magis quam ab eloquentia, Tac.: a civili more, Suet.: a gentis suae moribus, Auct. b. Alex.: a Stoicis, a Zenone (v. einem Philosophen), Cic.: frater tuus, qui a vobis nihil degenerat, Cic.: deg. a labore ac virtute assuetudine voluptatum et contemptu ducis, Tac.: in tantum non modo a libertate, sed etiam a servitute degenerant, sie sind nicht nur so weit der Fr. entfremdet, sondern auch so tief in die Knechtschaft versunken, Tac.: ita degenerasse a suorum virtutibus, ut etc., Suet.: ita tum a semet ipso degeneravit, ut etc., Curt.: tantum pro! degeneramus a patribus nostris, ut etc., Liv.: tantum eos degenerasse a maioribus, ut etc., Iustin.: a Philippo illum (Alexandrum) patre tantum degenerasse, ut etc., Iustin. – m. bl. Abl. (von), non famā immanis alumni degenerat, Stat. Theb. 4, 148 sq. – m. Dat. (wem? = von wem?), patribus, Manil. 4, 77: Marti non deg. paterno, Stat. Theb. 1, 464: patri non deg. Achilli, Claud. IV. cons. Hon. 367. – m. in od. ad u. Akk., in Persarum mores (v. Heere), Liv.: in externum cultum, Curt.: in peregrinos externosque ritus, Curt.: ad theatrales artes, Tac. ann. 14, 21. – m. in u. Abl., in perpetiendis suppliciis, Tac. ann. 15, 68. – b) v. Lebl.: vita degeneraverat, Tac. ann. 1, 53: ut facile cerneres naturale quoddam stirpis bonum degeneravisse vitio depravatae voluntatis, Cic. Brut. 130.

    II) v. tr. entarten, A) im allg.: 1) eig.: adulteris coitibus degenerantur partus leaenarum, Solin. 17, 11. – 2) übtr.: a) übh.: quae (venus) si teneris conceditur, carpit corpus et vires animosque degenerat, Col. 7, 12, 11: multum degenerat (verdirbt) transcribentium sors varia, Plin. 25, 8. – m. in u. Abl., ni degeneratum in aliis huic quoque decori offecisset (hätte nicht seine Entartung in anderen Beziehungen auch diesen Vorzug verdunkelt), Liv. 1, 53, 1. – b) prägn., durch Entartung entstellen, -entwürdigen, -beflecken, entehren, Unehre machen,α) Pers.: propinquos, Prop. 4, 1, 79. – β) Lebl.: hanc (personam), diese Würde, Ov. ex Ponto 3, 1, 44: palmas, Ov. met. 7, 543: nomen illud sanctum, Capit. Opil. Macr. 7, 7: fortitudinem, Capit. Gord. 19, 6: tantum non deg. honorem, Stat. silv. 3, 1, 160.

    lateinisch-deutsches > degenero

  • 4 Pandion

    Pandīōn, onis, Akk. ona, m. (Πανδίων; Pandĭon gemessen b. Avien. descr. orb. 1218), König in Athen, Vater der Prokne u. Philomela (von denen erstere in eine Schwalbe, letztere in eine Nachtigall verwandelt wurde), Ov. met. 6, 426 u. (Akk.) 676: Pandionis populus, Lucr. 6, 1141: Cecropiae Pandionis arces, Athen, Mart. 1, 25, 3: Pandione nata = Prokne, Ov. met. 6, 636; od. = Philomela, Ov. ex Pont. 1, 3, 39. – Dav. Pandīonius, a, um, pandionisch, des Pandion, auch poet. = athenisch, Athenae, Ov. met. 15, 430: volucres, Schwalbe und Nachtigall, Sen. poët.: arces, Athen, Claud.: cavea, Theater zu Athen, Sidon.

    lateinisch-deutsches > Pandion

  • 5 degenero

    dē-genero, āvi, ātum, āre (degener), I) v. intr.aus der Art schlagen, abarten, ausarten, 1) eig.: a) v. Pers.: Macedones, qui Alexandriam in Aegypto, qui Seleuciam ac Babyloniam, quique alias sparsas per orbem terrarum colonias habent, in Syros Parthos Aegyptios degenerarunt, Liv. 38, 17, 11. – b) v. Lebl.: poma degenerant sucos oblita priores, Verg.: frugum semina mutato solo degenerant, Flor.: sata quaedam caelo terrāque degenerant, Quint.: semina vidi lecta diu et multo spectata labore degenerare, Verg.: quamvis celerius locis umidis, tamen etiam siccis frumenta degenerant, nisi etc., Col.: plerumque degenerat surculus, si etc., Col. – m. ab u. Abl., comperimus eum malleolum, qui quattuor uvas tulerit, deputatum et in terram depositum a fecunditate materna sic degenerare, ut etc., Col. – m. in u. Akk., degenerat hordeum in avenam, Plin.: costae sex inferiores... in exteriorem partem recurvatae paulatim in cartilaginem degenerant, gehen in Knorpel über, Cels.
    2) übtr., moralisch oder geistig ausarten, entarten, entartet sein, sich entartet zeigen, sich seiner Abkunft unwürdig zeigen, seine (edle) Abkunft entwürdigen, a) von leb. Wesen: consuetudo eum et disciplina degenerare non sinit, Cic.: Pandione nata, degeneras! Ov.: praecipua Marcomannorum gloria viresque; nec Naristi Quadive degenerant, Tac.: horum
    ————
    (Aristotelis et Theophrasti) posteri... ita degenerant, ut ipsi ex se nati videantur, Cic.: nihil degenerasse (v. einem Volke), Cic. – m. ab u. Abl., a familia imperiosissima et superbissima, Liv.: a gravitate paterna, Cic.: ab hac perenni contestataque virtute maiorum, Cic.: ab antiqua libertate magis quam ab eloquentia, Tac.: a civili more, Suet.: a gentis suae moribus, Auct. b. Alex.: a Stoicis, a Zenone (v. einem Philosophen), Cic.: frater tuus, qui a vobis nihil degenerat, Cic.: deg. a labore ac virtute assuetudine voluptatum et contemptu ducis, Tac.: in tantum non modo a libertate, sed etiam a servitute degenerant, sie sind nicht nur so weit der Fr. entfremdet, sondern auch so tief in die Knechtschaft versunken, Tac.: ita degenerasse a suorum virtutibus, ut etc., Suet.: ita tum a semet ipso degeneravit, ut etc., Curt.: tantum pro! degeneramus a patribus nostris, ut etc., Liv.: tantum eos degenerasse a maioribus, ut etc., Iustin.: a Philippo illum (Alexandrum) patre tantum degenerasse, ut etc., Iustin. – m. bl. Abl. (von), non famā immanis alumni degenerat, Stat. Theb. 4, 148 sq. – m. Dat. (wem? = von wem?), patribus, Manil. 4, 77: Marti non deg. paterno, Stat. Theb. 1, 464: patri non deg. Achilli, Claud. IV. cons. Hon. 367. – m. in od. ad u. Akk., in Persarum mores (v. Heere), Liv.: in externum cultum, Curt.: in peregrinos externosque ritus, Curt.: ad theatrales artes, Tac. ann. 14, 21. – m. in u. Abl., in per-
    ————
    petiendis suppliciis, Tac. ann. 15, 68. – b) v. Lebl.: vita degeneraverat, Tac. ann. 1, 53: ut facile cerneres naturale quoddam stirpis bonum degeneravisse vitio depravatae voluntatis, Cic. Brut. 130.
    II) v. tr. entarten, A) im allg.: 1) eig.: adulteris coitibus degenerantur partus leaenarum, Solin. 17, 11. – 2) übtr.: a) übh.: quae (venus) si teneris conceditur, carpit corpus et vires animosque degenerat, Col. 7, 12, 11: multum degenerat (verdirbt) transcribentium sors varia, Plin. 25, 8. – m. in u. Abl., ni degeneratum in aliis huic quoque decori offecisset (hätte nicht seine Entartung in anderen Beziehungen auch diesen Vorzug verdunkelt), Liv. 1, 53, 1. – b) prägn., durch Entartung entstellen, -entwürdigen, - beflecken, entehren, Unehre machen,α) Pers.: propinquos, Prop. 4, 1, 79. – β) Lebl.: hanc (personam), diese Würde, Ov. ex Ponto 3, 1, 44: palmas, Ov. met. 7, 543: nomen illud sanctum, Capit. Opil. Macr. 7, 7: fortitudinem, Capit. Gord. 19, 6: tantum non deg. honorem, Stat. silv. 3, 1, 160.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > degenero

  • 6 Pandion

    Pandīōn, onis, Akk. ona, m. (Πανδίων; Pandĭon gemessen b. Avien. descr. orb. 1218), König in Athen, Vater der Prokne u. Philomela (von denen erstere in eine Schwalbe, letztere in eine Nachtigall verwandelt wurde), Ov. met. 6, 426 u. (Akk.) 676: Pandionis populus, Lucr. 6, 1141: Cecropiae Pandionis arces, Athen, Mart. 1, 25, 3: Pandione nata = Prokne, Ov. met. 6, 636; od. = Philomela, Ov. ex Pont. 1, 3, 39. – Dav. Pandīonius, a, um, pandionisch, des Pandion, auch poet. = athenisch, Athenae, Ov. met. 15, 430: volucres, Schwalbe und Nachtigall, Sen. poët.: arces, Athen, Claud.: cavea, Theater zu Athen, Sidon.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > Pandion

  • 7 dēgenerō

        dēgenerō āvī, ātus, āre    [degener], to be inferior to ancestors, decline, be degenerate: a vobis: Pandione nata, degeneras! O.: Macedones in Syros degenerarunt, L.—Fig., to fall off, decline, degenerate: ut consuetudo eum degenerare non sineret: ab hac virtute maiorum: a gravitate paternā: a parentibus, L.: in Persarum mores, L.: ad theatrales artes, Ta.: in perpetiendis suppliciis, Ta.— Poet. with acc, to dishonor, disgrace, fall short of: hanc (personam), O.: propinquos, Pr.: Equus degenerat palmas, i. e. has lost the victorious spirit, O.
    * * *
    I
    degenerare, degeneravi, degeneratus V INTRANS
    be inferior to ancestors/unworthy; deteriorate/decline; lower oneself; sink (to); fall away from/below the level; degenerate/revert (breeding)
    II
    degenerare, degeneravi, degeneratus V TRANS
    be unworthy (of), fall short of the standard set by; cause deterioration in

    Latin-English dictionary > dēgenerō

  • 8 tyrannus

        tyrannus ī, m, τύραννοσ, a monarch, sovereign, king, absolute ruler, personal governor, despot, prince: Nomadum tyranni, V.: Pandione nata tyranno, O.: Lacedaemonius, i. e. king of Sparta, L.: qui (amnes) tecta tyranni Intravere sui, i. e. the halls of Neptune, O.: tyrannus Hesperiae Capricornus undae (as the constellation which brought storms), H.—An arbitrary ruler, cruel governor, autocrat, despot, tyrant: tyrannorum vita: qui hoc fecit ullā in Scythiā tyrannus?: exitiabilis, L.: non invenere tyranni Maius tormentum, H.
    * * *
    tyrant; despot; monarch, absolute ruler; king, prince

    Latin-English dictionary > tyrannus

  • 9 degenero

    dēgĕnĕro, āvi, ātum, 1, v. n. and a. [degener].
    I.
    Neutr., to depart from its race or kind, to degenerate (class.).
    A.
    Lit.:

    qui a vobis nihil degenerat,

    Cic. Phil. 13, 15:

    Pandione nata, degeneras!

    Ov. M. 6, 635:

    pomaque degenerant succos oblita priores,

    Verg. G. 2, 59; cf. id. ib. 1, 198:

    frumenta,

    Col. 2, 9, 11:

    surculus,

    id. 3, 9, 7:

    hordeum in avenam,

    Plin. 18, 17, 44, § 149; cf. id. 17, 15, 25, § 117:

    Macedones in Syros degenerarunt,

    Liv. 38, 17, 11; 9, 38, 3; Curt. 8, 5, 14. —
    B.
    Trop.
    (α).
    With ab:

    ab hac virtute majorum,

    Cic. Fl. 11, 25; cf. Suet. Ner. 1; so,

    a gravitate paterna,

    Cic. Prov. Cons. 8, 18:

    a parentibus nostris,

    Liv. 22, 14:

    a familia imperiosissima,

    id. 9, 34:

    a civili more,

    Suet. Aug. 17:

    a fama vitaque sua,

    Tac. H. 3, 28:

    non modo a libertate sed etiam a servitute,

    id. G. 45 fin.:

    a Stoicis degeneravit Panaetius,

    Cic. Div. 1, 3, 6; cf. id. Tusc. 2, 25, 60.—
    (β).
    With abl. alone:

    famā,

    Stat. Th. 3, 148.—
    (γ).
    With dat. ( poet.):

    degenerant nati patribus,

    Manil. 4, 78; so,

    Marti paterno,

    Stat. Th. 1, 464:

    patri,

    Claud. IV. Cons. Honor. 366.—
    (δ).
    With ad or in and acc.:

    ad theatrales artes,

    Tac. A. 14, 21:

    in feritatem,

    Plin. 17, 15, 25, § 117.—
    (ε).
    Absol.:

    consuetudo eum et disciplina degenerare non sineret,

    Cic. Verr. 2, 3, 68; id. Brut. 34, 130:

    nec Narisci Quadive degenerant,

    Tac. G. 42; id. A. 14, 21; 15, 68.
    II.
    Act.
    A.
    To cause to degenerate or deteriorate:

    Venus carpit corpus et vires animosque degenerat,

    Col. 7, 12, 11:

    multum degenerat transcribentium fors varia,

    Plin. 25, 2, 4, § 8:

    ni degeneratum in aliis huic quoque decori offecisset,

    i. e. his degeneracy, his vicious character, Liv. 1, 53; see Zumpt, Gram. § 638, N. 1.—
    B.
    With acc. of that from which any thing degenerates, to dishonor, to stain, by degeneracy ( poet., and in post-Aug. prose):

    non degenerasse propinquos (sc. me),

    Prop. 4, 1, 81 (5, 1, 79 M):

    palmas,

    Ov. M. 7, 543:

    famam,

    Stat. Th. 4, 149; id. Silv. 3, 1, 160. — Pass.:

    conspectus degenerati patris,

    Val. Max. 8, 4; cf. Sol. 17, 11.

    Lewis & Short latin dictionary > degenero

  • 10 Pandion

    Pandīon, ŏnis, m., = Pandiôn.
    I.
    A king of Athens, father of Progne and Philomela, Hyg. Fab. 48; Ov. M. 6, 426; 676:

    Pandionis populus,

    i. e. the Athenians, Lucr. 6, 1143:

    Pandione nata,

    i. e. Progne, Ov. M. 6, 634.— Transf., for the nightingale, Ov. P. 1, 3, 39:

    Cecropiae Pandionis arces,

    Mart. 1, 26, 3.—Hence,
    B.
    Pandīŏnĭus, a, um, adj., Pandionian:

    Pandioniae Athenae,

    Ov. M. 15, 430:

    Pandionia Orithyia,

    the sister of Pandion, Prop. 1, 20, 31:

    res Pandioniae,

    the Athenian state, Claud. IV. Cons. Honor. 506:

    arces,

    the citadel of Athens, id. Rapt. Pros. 2, 19;

    also called mons,

    Stat. Th. 2, 720:

    volucres,

    the nightingale and the swallow, Sen. Octav. 8:

    cavea,

    the Athenian theatre, Sid. Carm. 23, 137.—
    II.
    A son of Jupiter and Luna, Hyg. Fab. praef.

    Lewis & Short latin dictionary > Pandion

  • 11 Pandionius

    Pandīon, ŏnis, m., = Pandiôn.
    I.
    A king of Athens, father of Progne and Philomela, Hyg. Fab. 48; Ov. M. 6, 426; 676:

    Pandionis populus,

    i. e. the Athenians, Lucr. 6, 1143:

    Pandione nata,

    i. e. Progne, Ov. M. 6, 634.— Transf., for the nightingale, Ov. P. 1, 3, 39:

    Cecropiae Pandionis arces,

    Mart. 1, 26, 3.—Hence,
    B.
    Pandīŏnĭus, a, um, adj., Pandionian:

    Pandioniae Athenae,

    Ov. M. 15, 430:

    Pandionia Orithyia,

    the sister of Pandion, Prop. 1, 20, 31:

    res Pandioniae,

    the Athenian state, Claud. IV. Cons. Honor. 506:

    arces,

    the citadel of Athens, id. Rapt. Pros. 2, 19;

    also called mons,

    Stat. Th. 2, 720:

    volucres,

    the nightingale and the swallow, Sen. Octav. 8:

    cavea,

    the Athenian theatre, Sid. Carm. 23, 137.—
    II.
    A son of Jupiter and Luna, Hyg. Fab. praef.

    Lewis & Short latin dictionary > Pandionius

См. также в других словарях:

  • TRIBUS — aut a numero, quia tres primitus apud Romanos erant, aut tributo quod pendebant, (teste Fazellô) dictae sunt partes in quas populus vel civitas dividitur, ab aliquibus ortum ducentes. Veluti tribus Israel a filiis Iacob originem traheutes; quibus …   Hofmann J. Lexicon universale

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»